Deze spookachtige mijmering brengt ons naar een bejaardentehuis in Istanbul, waar de door de strijd getekende bewoners genieten van de aandacht van de camera. Een vrouw met een krakende stem deelt haar persoonlijke relaas van de Armeense genocide, een lieflijk misleide pianist voert een compositie uit voordat hij zijn liefde belijdt en een blinde fotograaf speelt met zijn flitser terwijl hij zijn eigen camera weer op ons richt. Maar al die tijd vindt de onheilspellende transformatie van het land plaats door toedoen van bouwmachines.